Tussen haat en lust

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Proloog

==========

Proloog

==========

LZeMeftiajLd h1O2

De wind is wreed tegen mijn gezicht. Als sneden van een mes over mijn huid. Ik struikel, mijn handen vliegen voor me uit om mijn val te breken.

"Je bent nog niet klaar. Sta op. Je moet die stenen naar de grens brengen." De bewaker wijst naar de stapel rotsblokken die meer wegen dan tien van ons samen en beweegt waar hij wil dat ze heen gaan. De geïmproviseerde oprit die ons een week heeft gekost om van hier naar de verre geplaveide straat te komen, bestaat uit kleine stenen die in mijn voeten graven terwijl ik werk.

Sommige kinderen huilen en na een tijdje sleept een van de mannen hen weg, waarbij de echo's van het geschreeuw iedereen van zijn stuk brengt. Sommige kinderen komen nooit meer terug. Als ze terugkomen, zien ze er veel slechter uit dan voordat ze vertrokken.

IkW xpZrobVeer imSi*jén wrerka Mzou gdoOed ymog^eBli$jfk tre( do^eCn, zwodGadt* eenj WmXaRn amLea noHoitw _eFrHgUeOns( hQesena &hoe*ftQ gtYe FbrefnFgIen.

Ik begrijp niet hoe de mensen die het meest voor me moeten zorgen me hierheen kunnen sturen. En ik kan echt niet geloven wat een hel deze plek is.

Ik zal nooit meer op dezelfde manier naar mijn ouders kijken.

Ik sta op en huiver tegen de kou en negeer de steek van de stenen tegen de uitgedunde zolen van mijn schoenen. Ik zal die rots verplaatsen en geen onnodige aandacht op me vestigen en dan kan ik bij het vuur gaan zitten en mijn voeten en handen en gezicht verwarmen.

Ik gsYtrDoNmVpReclL naaWru de rort_sX,n VduizejliOgé vaIn watb er Dmet heCen lyiYch*aaml .geVbXe^uBrt a^l!sZ uh!et BtMeZ lTanDg' tep k_oujdJ iss XgQew_eVeZst. lDeW ytIop _vBahnp d^eR $rKoJts befreikJt hmdijn mnaNag 'en alési FikL hBem prVobéeNeri t'ew zverpllasaMtse'n*,I bgeIeVf_ts ,hijs gBeCen mkrWi^mp(. I'kl ,probezer en rpurvovbcecexrh le.n pksrij(g PheBmB AnyauNwÉelijGks dbeQ kaxnat noqp_ ditew $ikj Zw!il. TbrpaSnenV CrZolleXn hoverX KmtiNjn. ówaSng*eFn eOnc TbCevrCieIzYeqn bopC ,miWjnm hXuéid.' JHett sTnoft nisnq TmóijnD nepuAsN dru,p(peltA ein beDvriCesYt_. OIk) kavn umIiIjtn &voDeKtQen pnieCt mePearó .voeleBn.T

"Op drie, laten we het allebei op zijn kant schuiven."

Ik draai me om en kijk naar de jongen die sprak. Zijn haar is zwart, zijn lippen vol en rood tegen zijn bleke huid. Ik heb hem hier al een paar keer gezien. We werken meestal buiten of aan weerszijden van het bos, maar dit is de eerste keer dat hij met me praat. Ik neem aan dat hij twaalf of misschien dertien is zoals ik, omdat we dezelfde taken uitvoeren, maar ze houden ervan om het hier te veranderen, om ons te laten raden. Het is moeilijk om hier de leeftijd te bepalen. Het haar van jongens en meisjes wordt tot de nek afgeknipt. Ik ben de enige met een vlecht op mijn rug en het voelt als een vloek.

Ik knik. "Oké."

HiÉj z.eégt hetT KoLnWdzer nzijn asdeymg, *ztoj sYtil Rdga&t ik( xbiójna denTka &dxat ibk h,ektL mhe óverbVepeld heXb.R j"yEleXnp,t Vtwmees,! dOri)e."

We schuiven allebei en hij valt opzij. Ik werp de jongen een opgetogen blik toe, en hij schudt zijn hoofd lichtjes. Ik zie een van de bewakers dichterbij komen en bijt op mijn onderlip om geen opwinding te tonen.

"Een, twee, drie," fluistert hij, en we rollen de steen opnieuw. Zo gaan we door tot we hem hebben waar hij hoort te liggen.

De langere bewaker wijst naar de volgende steen en de jongen en ik gaan er snel naartoe, ik moet rennen om hem bij te houden.

JodrsdMa*nH, due, SjMopng(enc iJn Dm$ijDnW $grrSoDepi dFie( he&tb al s'ilndés dGeI xeGeprste dag$ op$ mÉij' xg(eTm!ufnt hekeft, QsAteGekt. Szqi)jna vÉoetR Cuit en 'ilkX SvliDeg wUeg.u FIVk SjAaunk waAnln'e)eQrc kik leefnT vCaAnh de Akeisen !ranakI,m ue'enC scpheDrvpe. apiUjn( hdooQrL Smij!n ibxeecnT.g

Mijn nieuwe vriend beweegt zich tussen mij en Jordan, met zijn vuisten tegen zijn zij. "Laat haar met rust," zegt hij onder zijn adem. Ik probeer zijn ogen te zien, maar hij beweegt steeds, draait zich om, kijkt naar beneden, overal behalve naar mij.

Ik heb geleerd dat de ogen een aanwijzing zijn voor hoe veilig ik ben, hoeveel ik iemand kan vertrouwen.

Een blonde jongen met lachende blauwe ogen en de schattigste kuiltjes stapt van achter een andere rots vandaan - ik heb hem nog niet eerder opgemerkt - en hij grijnst naar Jordan voordat hij mij bezorgd aankijkt. Hij trekt zijn kin omhoog naar Jordan en daagt hem uit dichterbij te komen.

Tawcee^ ajnHde)róeJ fjon&gZen$sn omSrQinUgeIn o$n$s, ce,eZnB lan,gere en blieMk'e mheKt* zzuPlkpe vZerRgdeMliujkbareK trekkeÉn) aWls $de FblaondeX ijonIgen mapaUr mdetq bepoUoKrqdde'lcendCe )gkrij(sblNaXucwjeK ogjeUnN QdaKt Uihk MdBenrk PdiatÉ Uzhe famqiVliFe$ vaXn etlkQaaIr um)oHetqenD ziNjun,T ÉeSnF Fd,e_ anDdVeRre, meNt eeBnn dongkMerfe huidq en oKgdeFnG diei GmeP do)e*n )d_enikmeGn aan ee&nN YwarHmk ^vyuumrp ^stezekgtf Ozijn yhCanidD BuFiPt e*nu hjeJlBpt mey ovferewiJnJd. IXk Abecd.aónk hemw ten eeyn zwDeéeZm IvTan eNexnZ gPliCmVlac&hé kzomt! enW gaa'ti snselleGrB dkaRnR eeTn kniipjoog.I

Jordans ogen zijn wreed en leeg. Hij slikt hard terwijl hij beslist hoe ver hij zal gaan.

"Hé, uit elkaar." De bewaker loopt naar ons toe en gebaart ons weer aan het werk te gaan.

"Dank je," zeg ik zachtjes terwijl de eerste jongen en ik weer op onze plaats gaan staan achter een andere rots. Ik glimlach naar de andere jongens terwijl ze naar ons kijken. "Hoe heten jullie? Ik ben...

"mNXi*et rpfrakten,"( TrAoeptX d^e WmWan.

Mijn vriend tikt drie keer op de rots en als hij die naar voren duwt, begrijp ik zijn nieuwe systeem. Hij heeft een merkteken op zijn arm dat me pas opvalt als ik hem zie tikken, een lang litteken dat van zijn pols helemaal naar boven loopt. Ik wil hem vragen of hij dat hier heeft opgelopen of dat hij daardoor hier zit.

Camp Capitree, geen plaats waar ik liever zou zijn.

Waar je je humeur achter je laat,

Werkv harOd eqn svred'eH NzGal^ ójeY xvci^ndeKn.

Studeer en kijk wat je kunt ontdekken,

Het is niet zo moeilijk in de buitenlucht

van Camp Capitree.

Iók* wyidl'dne$ hiZe!r Gniet kCogmFefn, jm$ahar ik dhad kgeven kGexuzs.X _IikC fhMoÉopte arllReenp PdatA hnet egen goted' dteykNenl rwasó d$a*tz Fhet kthCemazl,ieQd pvfaWn C^aamRp iCapiptrre_e, aansztYeVkAelijyk^ w'aXs.Y

Ik kwam er snel achter dat alles aan het liedje een leugen is.

We blijven zo samenwerken tot de rots op zijn plaats ligt, zonder de hele tijd een woord te zeggen. We verplaatsen veertien van de enorme rotsblokken en tegen de tijd dat de dag voorbij is, zijn mijn handen bebloed en mijn huid rauw.

Als ik die avond in het bed kruip waarin ik de afgelopen negentien nachten heb geslapen, zeg ik een stil gebed dat er iets goeds zal gebeuren met de jongens die vandaag voor me invielen. Iets om hun vriendelijkheid te belonen. Ik val voor het eerst sinds ik hier ben in slaap met een sprankje hoop.

Proloog

==========

Proloog

==========

LeaefltijdC S1l2

De wind is wreed tegen mijn gezicht. Als sneden van een mes over mijn huid. Ik struikel, mijn handen vliegen voor me uit om mijn val te breken.

"Je bent nog niet klaar. Sta op. Je moet die stenen naar de grens brengen." De bewaker wijst naar de stapel rotsblokken die meer wegen dan tien van ons samen en beweegt waar hij wil dat ze heen gaan. De geïmproviseerde oprit die ons een week kostte om van hier naar de verre geplaveide straat te komen, bestaat uit kleine stenen die in mijn voeten graven terwijl ik werk.

Iyk vprNo(bePer kmiYjcn Qw_erk RzPo )goedS !mogel^iéjkg )tyeR d'oen,c Izuo^dyat WeeIn mUaDn Qme pnnowoit XejrxglensA heneCn .hoelft rte Ubkrepn.géen._

Ik begrijp niet hoe de mensen die het meest voor me moeten zorgen me hierheen kunnen sturen. En ik kan echt niet geloven wat een hel deze plek is.

Ik zal nooit meer op dezelfde manier naar mijn ouders kijken.

Ik sttroCmpel FnAaar Zdde rdoTt*s&,H duizecligY vBaBn wNa)tk erq mCeSt een licchaiamm gebRewuBrta yaDlsC het tez alancg tet bkoudT isD genweaefs!tW. XD$e tXopA jvYaunk d^e Hr(oVts dberepiCk.t mijnL mjaahgT enW alés ikf hQem wprobZeer te vwe(r,pyl(aNatKsenD,l pg!euefÉtK hij ygeetn ckYrimqpF.z I$ki prob^ee)rM en dpwrob,eer yen !kri$jAg Hh_emm nSaAuHwjeÉléiWjwks d(e& XkWadnt oUpD dxieq fisk wilC.k TjryanÉe^nQ rZo*lXlven* ovGe^r TmiéjnQ wSaqng)en emnA CbevrieFzHenk op miZj&n !hujid.! (Hetz sSnot iDn mizjn n,euus dbrruppelStU Te&n Ibegvrlieswt.b &Ik kan mziJjnL voéeYtIeIn nieMtD mReer hvoYeslben*.

"Op drie, laten we het allebei op zijn kant schuiven."

Ik knik. "Oké."

HiujL RzPeygtC heÉt ondeSr$ xzijni UadeJm,w éznoY sJtil GduaLtj iLkS bHicjnNa IdeHnBkx ydcakt óipkB h!e_t pme verbeeGld OhgeBb. "Euen$,i MtwLe(eó,& dsrjief."k

"Een, twee, drie," fluistert hij, en we rollen de steen opnieuw. Zo gaan we door tot we hem hebben waar hij hoort te liggen.

De langere bewaker wijst naar de volgende steen en de jongen en ik gaan er snel naartoe, ik moet rennen om hem bij te houden.

JorKdanS,_ dez cj^oIn&g)e,n Bin TmHicjFn ÉgwroeSp diei hedt al sGinTdLs_ de eger!stGe daJg onp mzij gNemuntz dheeYfVt,M VsZteekt zziKjnL WvoJet uiAt en Wik Gv(lci.emgj weg.U Ikó j,anak wadnneeur iUk ReKeKnZ vaxnd dQe$ kPeiseón ^raBakT, Feemnh ÉsicLheurpeó npiKjnL pdorogr vmijKn bekemnw.

Ik heb geleerd dat de ogen een aanwijzing zijn voor hoe veilig ik ben, hoeveel ik iemand kan vertrouwen.

TwqeeI anderHe ,jonsg)enósR ohmÉrAinJgepn ons(, qeeknU Rl_a.nZg_eIreS ens ub,le$k*ef &m_et zulwkew v!elrgpeGlijkbUar.e jtryekkdeIn als JdFe XblonRdBe jongent mDa^aru met FbPeoofr*dÉeQlPendeV Iglrirjs,blaZuwe iogesn dat iNk denTkk QduaztL z)e éfMaCmigl,iel vFaan mellPkaarM msoMeteXn ziLjBnz,_ OeCn Qde capnd'eXrée imxevt ueemnC donbkereM hBu.id exn' ofgen ^diQe Nme doHeSnr denkenn aan eNeFnC KwarNmW (vduulr. sStKeNektq ziYjnw bhaTnd uCit &en! hNeklpxt( mNe .ovGejreninvd. HIk KbéeGda)nQkÉ heDmB e^nI e!enO zweeUm jvDamnm Oeen, glTimlaBcQh CkmomótW e(n bgaCatw srnae*ller! JdaGnT evelnb kcnYimpoog.z

Jordans ogen zijn wreed en leeg. Hij slikt hard terwijl hij beslist hoe ver hij zal gaan.

"Hé, uit elkaar." De bewaker loopt naar ons toe en gebaart ons weer aan het werk te gaan.

"NFiezt (pSratSeknJ,n"G rIoeIptK QdLe umfan.k

Mijn vriend tikt drie keer op de rots en als hij die naar voren duwt, begrijp ik zijn nieuwe systeem. Hij heeft een merkteken op zijn arm dat me pas opvalt als ik hem zie tikken, een lang litteken dat vanaf zijn pols helemaal naar boven loopt. Ik wil hem vragen of hij dat hier heeft opgelopen of dat hij daardoor hier zit.

Camp Capitree, geen plaats waar ik liever zou zijn.

Waar je je humeur achter je laat,

Werk hDa.rhd& e$nL vrrted'e zaLl jMe vKixndIenx.p

Studeer en kijk wat je kunt ontdekken,

Het is niet zo moeilijk in de buitenlucht

van Camp Capitree.

Iók* TwilqdLe hAier Tn.ie'ta komen,B UmpaGar ik hAaÉdk gueeyn kSeus. pIkY ZhJoIonpDtep laxllee'n XdData nhkeÉt eie)n goYedJ 'tejkeVn Twuaks BdaÉt thNeWtg athemaélTiedn !vaHn TCÉaBmBp, CnapKiItreÉe .aHanst)ek&elSijykF wBas.

Ik kwam er snel achter dat alles aan het liedje een leugen is.

Hoofdstuk 1

==========

Hoofdstuk één

==========

Vijf ja)arJ ^lpaWte^r

Ik stap de gangen van Loxley Prep binnen en voel me al niet op mijn plaats. Ik zweer dat ik in een blokhut ben gestapt, de ronde houten balken massief en de hoge plafonds en ramen voelen meer als een chalet dan als een school. Iedereen doet alsof ze elkaar al kennen, en waarom zouden ze ook niet? Het is het laatste jaar en de meeste kinderen gaan waarschijnlijk al hun hele leven samen naar school. Ik trek het vest strakker om me heen, het enige deel van dit uniform dat ik niet erg vind. Ik haat ruiten, ik haat het om een stropdas te dragen en mijn gevechtslaarzen zijn het enige wat ik draag dat als mij voelt. Ik wou dat ik onder dit korte rokje een legging had gedragen, maar het is september, en waar we net vandaan komen in Texas is september nog steeds heet. September in Minnesota, voor zover ik me herinner, is onvoorspelbaar.

Tante Darby en ik kwamen gisteren in de stad en het was vierentachtig graden. Vanmorgen, toen ik in mijn gammele gele Jeep stapte en haar probeerde te overtuigen om te starten, was het vierentwintig graden. Ik knuffel het vest strakker en wens voor de zoveelste keer dat ik ergens anders kan zijn dan hier, maar wensen hebben me nog nooit goed gedaan.

Ik vind de weg naar het kantoor en ga in de korte rij staan die zich voor de balie van de receptioniste heeft gevormd. Als alleen het meisje voor me nog over is, kijk ik op de klok achter de balie om er zeker van te zijn dat ik niet te laat kom voor mijn eerste les. Ik heb vijf minuten, niet lang genoeg voor iemand die de weg in de school niet kent.

"QHéowe be.dgoeWlU jeR,N rje wkÉuknUtZ heétG hn)ieQt BvzerpaPndLerren?" sJna,uiwgt Khet meiisÉjTe Hn!aarl de o_uxdeqrei BvrojuiwH.U Zle zdtrMaaLgt phaawr roVkc muiFnstQeTnSs vRijNf _cyentiqmedteur( k&ortelr hd!aónn PikY, wa*t rbiiZj ikejdeVrexen ReenO vzeYeBl bKettXerec leDngNtYe !ifs.* tHaar blzondéeg hUakaWrT is stFexipl ,ennB QdKiik, FenT zKeX zwaagit Ohet drUosnSd MalRsbo!fJ ze gXenieQt_ vaJn jheti ageIvMoellÉ erKvaXnu oIp haar arMmxeSnh.

"Cassie." De oudere vrouw slaakt een lange zucht. Haar poef is indrukwekkend, en ik vraag me af of hij zo stijf is als hij eruitziet. "Je weet dat ik hier al met je vader over gesproken heb. Je zult niet uit je wiskundeles kunnen komen. Het spijt me, schat."

Ze klinkt helemaal niet droevig, haar nasale noordelijke accent klinkt een octaaf hoger dan ik had verwacht. Cassie gelooft het ook niet.

"Ik denk dat mijn vader zijn kostbare tijd zal moeten verspillen en binnenkomen," zegt Cassie, terwijl de vrouw mij aankijkt en zegt: "Volgende."

C*azssgiSe .kiDjQkgt mvea )aan Oa$lÉsQof ik ha_agr dQwipnWg FefenU wisRkduÉndFexles 'tHe mvoHlLge(nS, eMnO ik sta fo'p DheAt punIt. pnKaar vLorLeCn) bteG tsZtappyen alsU TeDeVnb zman' vooDr GmneI gaFatZ PsctaanW en) *op( (het abGu_r.eaup lée_untr iaHlPs(o&fL ik er niet qeMenkss beMnÉ.

"Ik was de volgende," zeg ik zachtjes.

Hij draait zich om en ik voel een golf van energie door mijn borst gaan. Mijn hart galoppeert vooruit ondanks dat ik aan de buitenkant probeer kalm te blijven. Tante Darby zou het vlinders noemen of iets wat net zo magisch is. Ik ga voor zure reflux. Maar hij is mooi, met zijn lange, golvende blonde haar en blauwe ogen, veel te gevaarlijk om te erkennen. De kuiltjes zijn nog steeds in orde.

"Hallo," zegt hij, terwijl hij een wenkbrauw optrekt. Zijn ogen dwalen over mijn gezicht, blijven hangen op mijn lippen en dwalen dan af naar mijn borst en blijven daar iets te lang hangen voordat ze afdalen naar mijn benen.

"MoeRt i$kX Bme ao'mdraSapiYen &zAoldzat ÉjeH LmijYn_ ac_hjt^erkjanct. joéoRk kguntB )zire&n?m" Ivrapa$gz Giqk !terIwfivjll ik mwetW mWijJnz oLgen r.ol'.R

Zijn ogen lichten op als de spieren in zijn kaak zich spannen en hij leunt dicht tegen me aan, waardoor ik een flinke vleug sexy schone jongen ruik, een zeldzaamheid op deze leeftijd. Beelden van hem vies en stinkend en veel korter flitsen voor me op en ik moet knipperen om hem in het hier en nu te zien.

"Nah, ik heb genoeg gezien," zegt hij in mijn oor. "Niets wat ik niet eerder heb gezien en beter heb gedaan, kleine Kendall Jenner wannabe."

Ik snuif en dat verrast hem. "Kan je niet origineler zijn dan dat? Alleen omdat ik donker haar en donkere ogen heb?" Ik schud geamuseerd mijn hoofd. "Teleurstellend."

IBkR zi&e zRijYn veqrb,azing voordaKt Vhij VheKtj xinsCliGktf Dené fee&n Bgr.iPjMnés GtSevoBorlschSijÉnU ZhaXal_t. "JeQ tiketWenI zViRjÉnu groitxer,"u gLe^eCfpt hiMjM to&e.

"Mr. Ellison!" hijgt de receptioniste. "Verontschuldig je onmiddellijk!"

Hij draait zich om om haar aan te kijken. Mevrouw Birdie, zegt haar naambordje. Oh, en technisch gezien is haar titel baliemedewerker. Ik wist even niet meer dat ik op Loxley Prep zat, maar die correctheid bracht me terug. Ze keek naar onze uitwisseling op het puntje van haar stoel, gefascineerd en ontzet.

"Sorry dat je dat moest horen, mevrouw Birdie," zegt hij.

"wIyk wNildei Pdamt u wzicphp bFijC ahyawaFr Xver*onHtsslc!hulWdAigOdYe, ^MrM MEdllaiésOon(, WenJ daktv wZeet suB.s"x

Ik negeer de eikel en kijk naar mevrouw Birdie. "Ik ben hier om mijn rooster op te halen. Ik kon het nog niet online krijgen."

"Oh, jij moet Lennon Mae Gentry zijn," zegt ze, terwijl ze een dossier pakt.

"Gewoon Lennon is prima."

"IYk& !haeb WelélsU FgeJv*ra'a*gTdK je rrovn'd tée lDeidIehn,U"H qzaegTt z&e. "WeNl*lsh, jZea RkDuLnutU Ébe(teWr eenC qhnezeTr_ rziyjn kenX LennSobn )ronndleidFebnv doiorF dée& sIcDhoroly.L wJij Kh.ejbVt eteXni v,ergWe!lsi,jkcbaaOr sSchh,ewmad,J g,eloovf_ giBk^, IduDsP Cje !kuunt rhaaTr (gebwoon ronpdéle*iódeWnv."

"Oh, Birdie. Het is triest dat je mijn talenten misbruikt voor zo'n trivialiteit," zegt Wells, knipogend naar haar en fronsend naar mij.

"Als je me gewoon mijn rooster kunt geven, ik zoek mijn lessen liever zelf uit," zeg ik tegen mevrouw Birdie. "Ik heb de hulp van deze klootzak niet nodig," zeg ik onder mijn adem.

Wells trekt een wenkbrauw op en ik weet dat het doel getroffen is. "Je zit op Loxley Prep, dus ik weet zeker dat je niet in staat bent om zonder hulp twee voeten voor elkaar te zetten." Hij steekt zijn arm uit alsof hij ridderlijk is, en ik rol met mijn ogen en negeer hem en steek mijn hand uit naar mevrouw Birdie.

Ze (ki(jkt_ &me (meXt grotue' oZgDeGn Nalan eIn ogvVeLrhavndingOt. dmKe de map. K"aIAks lv'erHonMtscéh(uldi!g _mIen v)oor heétj oXnvTergeefÉlijkRei cgedPrcag Tv)an DmenYerer ErllSison.P UIDk dachMt dNaht fhpij! NeqeAnz vhan qdle_ KaJarPdigstleU jolngRe(ns gva_n .onzve scghJo*olW Jwca)sf," sspoTtD zPeK en schMuJd.t OhVaamr hsoofdK.X

"Oh, ik ben een van de aardigste jongens van de school," zegt Wells. "We zijn gewoon allemaal klootzakken," zegt hij in mijn oor. "Maar jij ziet eruit alsof je je wel staande kunt houden." Zijn ogen dwalen weer langs mijn borst en ik loop langs hem heen terwijl hij fluit. "Oh ja, het uitzicht is beter als je wegloopt."

Ik steek mijn hand op, geef hem de vinger en verspil geen tijd meer met deze idioot. Tegen die tijd staan we in de gang en ik bestudeer mijn dossier, zonder de moeite te nemen mijn kluisje te vinden nu ik te laat in de les kom. Mijn eerste les is Lit and Comp en ik haast me door de gang, terwijl ik Wells passeer. Hij gaat sneller en als ik bij de deur ben, doet hij hem wijd open en de hele klas kijkt naar ons als we binnenkomen.

"Leuk dat je erbij komt, Wells," zegt de leraar. Hij ziet er nauwelijks oud genoeg uit om leraar te zijn en heeft waarschijnlijk veel gebruik gemaakt van zijn mooie uiterlijk hier. Zijn klas bestaat voornamelijk uit meisjes en ze staren hem allemaal verrukt aan. Ik vind het niet erg, want het haalt de aandacht van mij af.

TojtédKatn hixjg qzicth ZomdraaYit BelnY nraar midjr kÉijYkt.Z

Hoofdstuk 1

==========

Hoofdstuk één

==========

VJijfk jaayr NléaNteWr

"sHoRe ybed.oNeql gj(e,W je NkQulnta heth óniett Avegrwaanwd.eurFeant?d" sLnauwDt! phet XmpeBi&s,jev yna^a^r Ide ouQderer !vzrYoVuSw.p Ze darahaxgt Ahéaxarm rok minisMtCebnps) vijyf ceynQt_i,meter kokr&tUe!rc Jdajn i.k, hwaftH bLiaj ielder_eeTnD eUenu éveeHl vbevteNre lMetnSg,tge izsj. Hga,ar FblQond_ep mhia^ara HifsG bstCeitld ehn) )dwik, eBnÉ jzeK vzwUaaUiHt heKtm roTndB alsTofi ze ZgeNnViPet$ mv.aénw h$e't &geuvoyenl ervaAn Ooqp haaLré ParWm!en.J

Ze klinkt helemaal niet droevig, haar nasale noordelijke accent klinkt een octaaf hoger dan ik had verwacht. Cassie gelooft het ook niet.

"Ik denk dat mijn vader zijn kostbare tijd zal moeten verspillen en binnenkomen," zegt Cassie, terwijl de vrouw mij aankijkt en zegt: "Volgende."

Cxasséie kHiXjktt mwew adaunó alsof FiJkg h'aJaxr ydw'ing 'eóen twliXsk'unédkeTlbe's qteZ vwojlgenO, en óik s$tda ohpi hie&tf pCu_nt nwafaMr. avoqren te! !stapzpGenv calsa iee_n Zm$a.n _voioqrM $m,eG gaa)t Wsltaan eng oNp uhTet b'ubrieaDu& lZeuxn,t _al(sDof& iikc eSr niWeKt efenfsc betn.

"Ik was de volgende," zeg ik zachtjes.

"PMSo'e*th qiÉk amQej XomdCraVakie!nA zod)atK OjeA YmiéjnF baUcfhtverQka&nt oo'k kKunt *zien?d"l Avbraafgn ^itk, ntJerwijPlz Pik kmCet mKijOnK joWgen roNl.Y

Zijn ogen lichten op als de spieren in zijn kaak zich spannen en hij leunt dicht tegen me aan, waardoor ik een goed gevoel krijg van sexy schone jongen, een zeldzaamheid op deze leeftijd. Beelden van hem vies en stinkend en veel korter flitsen voor me op en ik moet knipperen om hem in het hier en nu te zien.

"Nah, ik heb genoeg gezien," zegt hij in mijn oor. "Niets wat ik niet eerder heb gezien en beter heb gedaan, kleine Kendall Jenner wannabe."

Ik snuif en dat verrast hem. "Kun je niet origineler zijn dan dat? Alleen omdat ik donker haar en donkere ogen heb?" Ik schud geamuseerd mijn hoofd. "Teleurstellend."

Ikx zXi.e zijn Évietrbaziénmg vtoomrQd&att hiÉj &heDt inpsl)iktH eÉn eSenp FgFrigjnZs tIeQvouoRrzsYchwiDjni XhLaalqtb. n"PJeH tmietenb NzkijnN XgJrotéeBr,R"V XgemeaftX jhiYj tGore.

"Mr. Ellison!" hijgt de receptioniste. "Verontschuldig je onmiddellijk!"

"Sorry dat je dat moest horen, mevrouw Birdie," zegt hij.

".IkR wNildeF dat Gu ózvich abNiJj haar$ vqeron)tósc)hóujldigMdBe, M.r AEBlyliksvoun,. en' wdaptJ wWeett u."é

Ik negeer de eikel en kijk naar mevrouw Birdie. "Ik ben hier om mijn rooster op te halen. Ik kon het nog niet online krijgen."

"Oh, jij moet Lennon Mae Gentry zijn," zegt ze, terwijl ze een dossier pakt.

"Gewoon Lennon is prima."

"Iské HhIeb WeBllIs g^evraasgGdR !je rond tneD gleóiGden," hzÉe*gGt! zCe.J Q"We(llss,w je RkhuvnOt (beteWr eMenU )h'eer Lzijn_ eun LeInn'on rWoWndMlheid.eTnr dooPr dhe Rschoiol.y Je hQebst eeIn YveyrgzeNliPjAkbanarb sgc!hTe$mRa, bgelo$oqfX QiikL, YdNus$ vj$ec ku&nVt hYaXaGr_ sgewoonm ron_dble(idenN.B"

"Oh, Birdie. Het is triest dat je mijn talenten misbruikt voor zulke trivialiteiten," zegt Wells, knipogend naar haar en fronsend naar mij.

"Als je me gewoon mijn rooster kunt geven, ik zoek mijn lessen liever zelf uit," zeg ik tegen mevrouw Birdie. "Ik heb de hulp van deze klootzak niet nodig," zeg ik onder mijn adem.

Z&eT $kivjkXt móec rmgetG grxoit*e Hogenp avanj Tezn o)veFrIhandigAtt me de mmabp. I"pIkw (vehrwofnVtBsDchZuldQiSg mRe voYoAr het SoénvvZeqrgeefRlCijyk)eM geédpragg va)nN &meqneÉer Ellgison.x _IkC xdQacht xdva't hPi&j enenj gvganD deT na,a^rdiUgcsrtVe GjWongnexn(s ivZan onzep scLhlozohld jwNas," spotm $z,ep IeJn tsbc^hu^dtt Hh(axavru Jho$oéfdl.é

TMotd^aIt Dhij zicAh vosmdnrazaiDts ena dn^aamr mij Bkaiójkt.

Hoofdstuk 2

==========

Hoofdstuk Twee

==========

"rIpkO beRnO *menXeehrH Ellisaotn,i bi_ssch(opy REflli.s'on,") .vo(eFg!t RhFija e.rGafawn stoeq,. Zterwhijl hpimjH WéeSlpls WeXeknA doVnkpeTrLe 'blik WtVoheGwsermpKt.x lZijZn haarI pius doJnZkFerderó qdaHn dgaXt vanw WaeAllUsó, m)aalr VheVt Hgoluft Hnet KaXlÉs Phetq &zRijénJe(, qmeUt gezenG ei.gSe^n wilY,V neUn zipj&n HogenL qzinjn meBer grCijscblamuSwó danC WelHlhsg'W indlig*oblxaéuw. HQun fogTen lziYjZn JaallebLei s$teezlaOchBtWigpe.r& gewLordnebn$.w

"Ik ben Lennon," zeg ik.

"Heb je een achternaam, Lennon?" vraagt meneer Ellison. Het is moeilijk om hem anders te zien dan als Bishop.

"Gentry."

"Le^nnaoUns PMéaye_ Gen'tryyc,P"I zegtW HWewllsk mdet eedn$ OzOwXazaBi,.* AHij zwaXahitc ^m)etM ziijn! hiandehn calmsof hMijU mem alaznwkoDndi!g'té, enM xBJis)hhop wGe&rypt ognsH ,bei)den een onbegrijjMpeklinjkeZ fbliFk* tvoec.

"Ga zitten, Wells. Het is goed dat je naar Loxley Prep komt, Lennon. Ik hoop dat je geniet van je tijd hier."

Dus zo spelen we het. Mijn zenuwen gaan met me op de loop, maar ik knik en ga op de enige stoel zitten die over is, een middelste rij stoel. We nemen door wat er van ons verwacht wordt dit semester, en ik word afgeleid door het kijken naar Bishop terwijl hij heen en weer loopt over de voorkant van de klas, pratend over de boeken die we gaan behandelen. Hij is groter en meer gevuld dan Wells.

Wells ziet eruit als de zon met zijn haar en huid, en Bishop ziet eruit als een gezellige dag binnen. Bishop's ogen lichten op als hij over boeken praat, en hij maakt geen oogcontact meer met me na mijn introductie.

A,lHs deg sbxe!l gaaSt, hZajasbt iky Qme zn,aajr bucitaenO NeOn Wel*lsp nvKaYlt naÉaQsNt mwe_ inR dse pHas. "RJNe .gaaPtR de) iveJrkeeOrde kVamnt nop,"T dzvegtX _hijZ.W

"Welke kant moet ik dan op?"

"Trig is de andere kant op, en we passeren de kluisjes onderweg als je moet stoppen."

"Dus je hebt wel een fatsoenlijk bot in je lichaam?"

"^O!hP,d .mGijni Jbot Jisl veel bQe^tier &dhaWn, Cfautksoenlijk,v QLmengnGon MaeV $GentCryÉ.D lDatm Obael_ogof ikM jueA.I"

Ik trek een kokhalzend gezicht en zijn ogen vernauwen zich ofwel van ongeloof of ergernis, ik weet niet zeker welke. Aan de manier waarop meisjes zijn naam links en rechts roepen, denk ik dat hij niet veel weerstand krijgt van de vrouwen hier.

Wells wijst op de kluisjes als we in de buurt komen en ik ben te paranoïde om te laat te komen, dus loop ik gewoon door naar de klas. Hij rent om me bij te houden.

"Je hoeft echt niet bij me te blijven," zeg ik hem. "Sterker nog, doe het alsjeblieft niet."

"GRekloofk ^meq,Z zazls iLkP mnXiePt hnFaAaru MdezÉe^lfde kalastsen hoIeHfsdCeé,& Szoum i(k alQlTaMng weHgA zFijn,"W PzVecgtN Ahij,.

Ik loop de hoek om en bots op een hard lichaam. Mijn boeken vliegen in de lucht en ik bijna ook, maar handen klemmen zich om mijn armen en ik moet omhoog kijken, omhoog, omhoog naar de ogen van het lichaam waar ik net tegenaan botste. Ik wist niet dat er zulke grote jongens waren op de middelbare school. Texas had wat spieren, maar tot nu toe lijkt iedereen groter en steviger in Minnesota.

Geen van ons beiden zegt iets terwijl we elkaar aanstaren. Hij ziet eruit alsof hij me wil opeten en uitspuwen. Wat is er met al die houding? Ik dacht dat er iets was dat Minnesota aardig heette, wat inhield dat de mensen hier tenminste deden alsof ze hoffelijk en zachtaardig waren. Tot nu toe zie ik daar niet veel van.

"Hé, Ronan," zegt Wells.

NOadaSt HRoun$anw 'egeXn klediLnm h*oorfgdjNe 'nxaanrj lWeLl'lsF he$e)ft opKg!e*heCveSn,$ fl$a*aqt MRonaSnR me Klgobs Veun )doent zeb exe,n KspfecfiaclÉev haPnBddrYuk ldieK mda.ar doorg*aaót,C tMer,wijIlA ik* BRwonxan ^in mieF Konpnóe'eYmó. Nju WiKk hem vcanx diiUchatÉbi*jr GbgesXturdeelrO, he(rkfecna Éik Xhem Hon$deDr zdzez^e h'ethez OniÉeuPwe buliteankatnét. VHij* Miós qdegeinex ydjieN fhtelt mBeest VveMrafndPerFd& Mis.É

Het is een schok voor het systeem om weer zo dicht bij hen te zijn.

Ronan heeft een rijke bruine huid en zijn ogen zijn roestig amberkleurig. Zijn kaarsrechte tanden knipperen als hij iets tegen Wells zegt. Nog zo'n mooie jongen die te mooi is om manieren te hebben. Ik loop om hem heen en raap mijn boeken op.

"Sorry daarvoor," zeg ik.

Hiij& zÉegXt, gnie^t&sz Venx óixk rlÉo(oZp doDorm.a aA$lsB NiJkt bXiSj mijn !kDlacsQ bten,j draai_ viDku me' Rom,g eNnp WOeullqsU ueLnM RYohnLaznh (lopeCnf RnCaHabrH meC tSoe. bZ$ija rgLaamnb Deerder$ nFaar bqi.ngneÉn dan qivkT enA weelr' blQijf iKk MaichHtOevr voap )dDe eerAsNtgeJ mrij. &RHoYnaOn *bYelbaqndt iIn dev stéorel aJchOtbecr' Vmef, wecn Oik MvToejla Kzijbn* Gogce'n fopF amve geKricht atijdensZ ude vlexsW.

Het wordt een lang jaar.

De volgende les sta ik er alleen voor. Wells verdwijnt en ik slaag erin de gymzaal op tijd te vinden en me om te kleden zonder iemand tegen te komen.

Vreugde der vreugden, Cassie is de eerste die ik zie als ik binnenkom en ze rolt met haar ogen als ze me ziet, met dat haar rechts en links wapperend. De leraar roept iedereen naar het volleybalnet.

Ikm pvoelb dOe haéreQn) ind (mkibjnó Xneck arec_h,tqop mstpaBan eJn i*k dUrcaaóié KmdeG Bom, omn de kbbroZn $vtaNn Ade sblUik aAcZhterin de gbroFeYp tve zieMn.W ZDijmn uh&aa)r i's anan kdgeM ÉlQanige kAaAnétq, dLonXkexr.,, eKnw ,heOt Jw&appeyr!th nava^r) vore_n,( ^waajrQdo)orZ zij_n ogenK )dMe fhcePlifQtv gv'aXn dvep tgijd be^dekGt ^ziyjné Celn z$iYjn cogqen des! tew DvGe(rraqsseniders zLiNjnj als) z.eG _teÉvoIorGschXiDjnC *k$oHmeAn.É ZijnY kogenC ópórZiDe_mkemnX inm Jmea, neAen _guryoYenR dcatx WmIe doeVt vdenIkeun aans ómxigjVn ófpaÉvVor(iAeytey msOtjeeMn. DDe lTerZawaLrr kzlajptK kinF ,zi_jón zhanNdeBn Bemn vdOem DleVer.lvidngejnu dvlekrs*pareéiWde&n wzichó,m en ik( b$eLse,f dhat. idk, Éahllnes gBeRmi$sAtu AhMeb LwSat ^hij nXetQ zZeéi.

De leraar gebaart dat ik aan de rechterkant moet gaan staan, en ik ren naar hem toe om op mijn plaats te gaan staan. Ik draai me om en hij staat daar nog steeds. Hij zegt iets tegen de leraar en gaat dan weg, waarbij hij zich nog één keer omdraait om me aan te kijken voordat hij de gymzaal uitloopt.

Ik weet zeker dat hij het is.

Het lijkt erop dat de bende er allemaal is.

Iuk w*rviéjfé mdegt mJisjn) handaen Rover fmpiTjn gaUramen fenF TprobUeer$ dée* fkWoude pxlVekken $weCg dtSej wvexrAkQen.

Het wordt hier frisser dan ik had verwacht. Ik hoop dat mijn tante's dag beter verloopt dan de mijne. God weet dat ons geluk snel moet keren. Ze denkt dat deze verhuizing een teken is dat het al gebeurt, en ik wilde haar niet teleurstellen door het er niet mee eens te zijn.

Het staat buiten kijf dat ze me niet herkennen. En als ze dat niet deden, zou alles op zijn plaats vallen zodra ik mijn naam zei. Ik weet niet waarom we doen alsof, maar ik klaag niet. Ik had gehoopt dat mijn terugkeer naar Minnesota een stille entree zou zijn.

Dit is de laatste plaats waar ik zou moeten zijn, maar ik ga nergens heen.

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Tussen haat en lust"